تکیه ام بر دیوار،

چشم هایم مواج.

آن چنان محکم بود، که همه پیکر من می لرزید؛

لرزه ای از سر اطمینان بود.

شاید از خوف خدا،

شاید از قوّت دست شاعر،

چشم هایم بارید،

و به خود خندیدیم،

و چنین زمزمه کردم با خویش:

«اندکی صبر کنی، صاحبت می آید ...»